نادانی

بلکه مقاومت در برابر «نورِ پگاهی» و «شعور و آگاهی» است.

«گوهرِ دانایی» و «جوهرِ توانایی» در هیچ کس مطلق نیست.

هر کس به «بازۀ ظرافت» و «اندازۀ ظرفیّت» ، 

می تواند از این «ساد،سود» جوید و از این «فرناد،فرنود»!

 هر کس در «دانش» و «بینش»،

خود را «مطلق» داند،بی شک «احمق» است.

بنابراین هیچ کس از «دانش زایی» و «بینش افزایی» بی نیاز نیست.