«دمی می آیند» و «بازدمی می آسایند»
و آنگاه که «بانگِ رحیل» و «آهنگِ گُسیل» برخاست،
«سر از سیره سراب» برمی دارند و «پای بر تیره تراب» می گذارند.
همه به «وفای خویش می بالند» و از «جفای بیش می نالند».
هر انسان خود مسئول «ساختنِ سرشت» و «پرداختنِ سرنوشت» خویش است.
«ابلیس» با همه «تلبیس»،
بر هیچ «انسان مختار» بدون هیچ «اجبار»،
«سُلطه ای جبری» و »تسلّطی هُژَبری» ندارد.
این ما انسان ها هستیم که از او «پیروی» و حتّی «تندروی» می کنیم!
بیاییم در بازشناسی هر «نیک و بد»،«فرمانِ خرد» را بپذیریم.
خدای «برین» و «خردآفرین» را
«داور» و داوری او را «باور» کنیم!
برچسب : نویسنده : m-attari بازدید : 120